Techniki immunohistochemiczne stosowane są przeważnie w diagnostyce patomorfologicznej, czyli wykorzystywane są do rozpoznawania, klasyfikacji oraz określania czynników prognostycznych chorób nowotworowych na podstawie obserwacji zmian morfologicznych w tkankach i narządach. Stanowią uzupełnienie rutynowej diagnostyki histopatologicznej
Należy pamiętać, że badania histopatologiczne pozwalają określić rodzaj nowotworu i stopień jego złośliwości, ale nie pozwalają wykryć markerów nowotworowych. Dlatego tak cenne są techniki immunohistochemiczne, które umożliwiają nie tylko dokonanie oceny ilościowej zabarwionych komórek, oceny intensywności reakcji i jej lokalizację w komórce, ale także oznaczenie markerów.
Markery nowotworowe
Markery nowotworowe to specyficzne substancje znajdujące się w krwi, moczu lub wycinkach tkanek. Mogą być wytwarzane przez komórki nowotworowe, jak również przez komórki zdrowe, które reagują w ten sposób na trwający w organizmie proces patofizjologiczny
Oznaczanie markerów oraz ich stężenia umożliwia diagnostykę, ocenę ryzyka, a także monitorowanie stanu zdrowia pacjenta. A odkrywanie nowych markerów pozwala, z kolei, opracować nowe, lepsze metody diagnozowania nowotworów i nowe strategie leczenia.
Immunohistochemia to metoda wykrywania markerów nowotworowych w skrawkach mikroskopowych. Polega na zastosowaniu przeciwciała skierowanego przeciwko poszukiwanym składnikom preparatu, czyli substancji antygenowej.
Antygeny i przeciwciała
Antygen to substancja zdolna do specyficznego wiązania ze swoistym przeciwciałem wytworzonym przez układ immunologiczny.
Przeciwciała to immunoglobuliny, które w specyficzny sposób łączą się z konkretną determinantą antygenową. W przypadku badań immunohistochemicznych wybór przeciwciał zależy od celu reakcji, w której mają zostać użyte.
Jednak uwidocznienie miejsca wiązania antygenu zlokalizowanego w komórce lub tkance z przeciwciałem możliwe jest jedynie pod warunkiem odpowiedniego wyznakowania użytego przeciwciała. Przeciwciała znakowane są z reguły fluorochromami (fluoresceina, rodamina), enzymami (peroksydaza, fosfataza zasadowa) lub metalami (złoto koloidalne, ferrytyna zawierająca żelazo). W efekcie uzyskuje się odpowiednie wybarwienie komórek na szkiełku.
Techniki immunohistochemiczne
Głównym zadaniem badania immunohistochemicznego jest identyfikacja swoistych antygenów obecnych w komórkach i tkankach w oparciu o reakcję antygen-przeciwciało, której rezultat widoczny jest w preparacie mikroskopowym.
Twórcą tej metody diagnostycznej jest Albert Coons, który w 1940 roku zastosował zjawisko immunofluorescencji do wykrycia antygenów w mrożonych preparatach tkankowych. Od tego czasu procedury immunohistochemiczne są nieustannie udoskonalane w celu zapewnienia jak największej czułości i swoistości badania.
Przygotowanie materiału do badań immunohistochemicznych
Właściwe przygotowanie materiału do badań immunohistochemicznych ma podstawowy wpływ na prawidłowy przebieg reakcji. Poszczególne etapy opracowania materiału mogą zmienić determinanty antygenowe – w wyniku np. denaturacji białek lub przyłączenia nowych grup chemicznych do cząsteczki antygenu – i uniemożliwić ich swoiste rozpoznanie przez przeciwciała.
Utrwalanie materiału do badań
Materiały do badań utrwala się w celu natychmiastowego zatrzymania procesów metabolicznych i autolitycznych, a także wtórnych zmian rozkładowych i gnilnych w komórkach oraz tkankach.
Jednak stosowane powszechnie utrwalacze – na przykład aldehydy – mają niekorzystny wpływ na antygenowość materiału. Dlatego w przypadku badań immunohistochemicznych najczęściej stosuje się krótkotrwałe utrwalanie przy pomocy szybko penetrujących utrwalaczy precypitacyjnych, jak np. alkohole.
Zatapianie materiału do badań
Podstawową techniką ograniczania deformacji cząsteczek antygenów znajdujących się w tkance podczas zatapiania jest zamrożenie preparatu. Obecnie jednak dostępne są procedury umożliwiające wykrywanie wielu antygenów w skrawkach parafinowych, ponieważ dostępne są przeciwciała przeciw antygenom, które nie ulegają zmianie w trakcie zatapiania w parafinie.
Odsłanianie miejsc antygenowych
W wyniku utrwalenia i zatopienia materiału bardzo często dochodzi do zmian w determinantach antygenowych. Zmiany te mogą utrudnić, ale nawet uniemożliwić rozpoznanie epitopów przez przeciwciała swoiste. W wyniku obserwuje się słabą intensywność reakcji immunohistochemicznej, a nawet całkowity jej brak.
W takich sytuacjach stosowane są metody odsłaniania lub odmaskowywania determinant antygenowych, które przywracają antygenom ich cechy pierwotne.
Oferowane rozwiązania
Oferujemy zautomatyzowane, niewielkie, łatwe w utrzymaniu i proste w obsłudze aparaty do barwień immunohistochemicznych Leica BOND MAX i Leica BOND III.
Obydwa rozwiązania to w pełni zautomatyzowane systemy barwienia IHC, CISH i FISH – począwszy od etapu odparafinowania do barwienia kontrastowego -, które eliminują konieczność stosowania jakichkolwiek dodatkowych urządzeń. Umożliwiają użycie do 29 przeciwciał w jednym cyklu barwienia.
Aparaty pracują w sposób ciągły, a dzięki 3 niezależnym tackom, pozwalają na dokładanie szkiełek podczas trwania procedury barwienia.
Całkowita pojemność aparatów wynosi 30 szkiełek.
Wydajność systemu Leica BOND MAX wynosi 60 szkiełek (przy pracy wyłącznie w ciągu dnia) lub 90 szkiełek na dobę (w przypadku barwienia nocnego)
Wydajność systemu Leica BOND III wynosi 90 szkiełek (przy pracy wyłącznie w ciągu dnia) lub 120 szkiełek na dobę (w przypadku barwienia nocnego)
Aparaty Leica BOND MAX i Leica BOND III współpracują z system informacji laboratoryjnej LIS i korzystają z czytników kodów kreskowych, co pozwala uniknąć nie tylko ponownego wprowadzania danych, ale także pomyłek.
Obydwa systemy wykorzystują gotowe do użycia odczynniki i minimalizują ilość zużywanych substancji produkując bardzo niewielką ilość odpadów.
Oferujemy także gotowe do użycia odczynniki immunohistochemiiczne Novocastra opracowane do użycia w systemie Leica BOND. Odczynniki zostały zatwierdzone przez NordiQC pod kątem ich optymalnej wydajności.